In Verborgen verbonden portretteert Derk Eimers 22 mannen die anoniem sperma doneerden. In de media wordt veel óver spermadonoren gesproken, maar de donoren zelf hoor je maar weinig. In dit boek krijgen zij de ruimte hún verhaal te doen.
De geïnterviewde mannen zijn nu tussen de 48 en 88 jaar oud. Zij vertellen over wie zij zijn, over hun leven en natuurlijk over hun (anoniem) donorschap. Hoe keken zij daar toen naar, en wat vinden ze van recente ontwikkelingen? Hebben ze donorkinderen ontmoet, en hoe was dat?
Waar spermadonors regelmatig gereduceerd worden tot 'een zaadje', heeft Eimers heel bewust geprobeerd om de spermadonoren in hun mens-zijn te laten zien.
Het boek bevat naast de persoonlijke verhalen ook een hoofdstuk over de geschiedenis van (anonieme) spermadonatie in Nederland, en de uitkomsten van een onderzoek waarin 36 donoren in een enquête bevraagd zijn. De uitkomsten van dat onderzoek geven een indicatief beeld van wie de donoren waren en wat hen bewoog.
Zo waren deze mannen veelal hoog opgeleid, had bijna 90% een partner ten tijden van het doneren en waren bijna alle partners ook op de hoogte. Veruit de belangrijkste reden om spermadonor te worden was mensen willen helpen.
Geen enkele donor koos zelf principieel voor anonimiteit: het was verplicht, of wel of niet anoniem werd niet eens besproken.
Derk Eimers was zelf spermadonor en weet dat er zeven donorkinderen van hem zijn.
Derk Eimers, Verborgen verbonden, 22 spermadonors doorbreken het taboe, Booklight uitgeverij, 2023
Spermadonoren die in het verleden anoniem gedoneerd hebben, worden opgeroepen om zich bekend te maken. Hoe je dat doet, dat lees je hier:
Ik heb anoniem gedoneerd en wil vindbaar zijn voor donorkinderen
