Als je voor 2004 verwekt bent met hulp van een donor, is er geen wetgeving waarin je rechten zijn vastgelegd. Er zijn verschillende mogelijkheden om te proberen de identiteit van je donorvader te achterhalen.
Tot 2004 was er wettelijk niets geregeld. Lange tijd waren alle spermadonoren anoniem. Vanaf 1992 werd er in een aantal klinieken gewerkt met anonieme én identificeerbare donoren. Dat werd het A- en het B-loket genoemd.
Eicellen invriezen kon voor 2004 nog niet. Wensouders die een eiceldonor nodig hadden, moesten zelf iemand zoeken. Een eiceldonor uit deze tijd is dus altijd een vrouw die de (wens)ouders kenden.
Toen in 2004 de wet van kracht werd, moesten klinieken 2 dingen doen:
Later is gebleken dat het op beide punten niet altijd goed is gegaan. Informatie ontbreekt of is niet compleet. En bij de vraag aan anonieme donoren of ze toch niet identificeerbaar wilden worden heeft een deel van hen dat gedaan, maar is ook het omgekeerde gebeurd: identificeerbare donoren kozen ervoor alsnog anoniem te willen zijn. Binnen de regels van de overgang naar de wet was dit mogelijk, maar het was natuurlijk niet de bedoeling. Met de wet moest er juist een einde komen aan anoniem doneren.
Gelukkig zijn er ook nog steeds donoren van toen die zich bij de klinieken melden. Zij willen zich laten registreren bij de Stichting Donorgegevens, en hun kinderen de mogelijkheid bieden hun identiteit te kennen.
Een aantal donorkinderen heeft juridische procedures gevoerd om toch te mogen weten wie hun donorvader is.
De administratie van donorgegevens van voor 2004 is beperkt. Om informatie te krijgen over de identiteit van je donorvader kun je verschillende dingen doen:
Om op zoek te gaan naar halfbroers en -zussen ben je aangewezen op internationale DNA databanken. In de Fiom KID DNA databank kun je alleen betrouwbaar met halfbroers en -zussen gematched worden als je biologische vader al in die databank staat.
