Behandeling met eicellen van een donor is een vorm van donorconceptie. Donorconceptie met donoreicellen wordt gebruikt als de vrouw geen (goede) eicellen meer heeft. Meestal wordt eiceldonatie gebruikt in man-vrouw stellen.
Alleenstaande vrouwen of vrouwen in een vrouw-vrouw relatie die aangewezen zijn op eicellen van een donor, hebben ook sperma van een donor nodig. Dat wordt dubbele donatie genoemd.
Dubbele donatie wordt niet in alle klinieken gedaan. In sommige klinieken in Nederland is embryodonatie mogelijk. Vrouwen in een vrouw-vrouw relatie hebben soms de wens voor ‘shared lesbian motherhood’. De ene vrouw doneert eicellen. Als de eicellen met donorsperma bevrucht zijn en er een embryo ontstaan is, wordt dit embryo bij de andere vrouw ingebracht. Omdat er geen medische indicatie is voor deze behandeling, moeten de wensouders er zelf voor betalen.
Voor behandeling met donoreicellen zijn er twee mogelijkheden:
Via een eicelbank: de donor en de wensouders hebben geen contact met elkaar, en kennen elkaars identiteit niet. In de Wet donorgegevens kunstmatige bevruchting staan regels over het beheren en verstrekken van informatie over donoren:
Kinderen die geboren worden uit gedoneerde eicellen mogen als zij 16 jaar of ouder zijn, weten wie de donor is. Zij kunnen dan ook aangeven of zij contact met haar willen.
Via direct contact tussen donor en wensouders: donor en wensouders kennen elkaar.
De behandeling vindt plaats in een ziekenhuis. Donor en wensouders maken zelf afspraken over de kosten. Zij maken ook afspraken over het contact tussen donor en donorkind. Het kind kan van jongs af aan weten wie haar donormoeder is en haar kennen. Wensouders en donor kunnen ook andere afspraken maken.
Wensouders kunnen naast een eiceldonor ook een draagmoeder nodig hebben om hun kinderwens te realiseren.
In een draagmoedertraject kan een eicel van de draagmoeder of een eicel van een eiceldonor gebruikt worden. Meer over eiceldonatie binnen een draagmoederschapstraject vind je op:
