Floor: 'Niet op zoek gaan is ook een optie'

• Floor (38) groeide op als enig kind van haar vader en moeder
• Door een DNA testje ontdekt ze onbedoeld dat ze donorkind is
• Ze heeft contact met drie halfbroers en een halfzus
• Ze heeft geen behoefte om op zoek te gaan naar de donor

Floor: "Drie jaar geleden deed ik een DNA testje bij MyHeritage. Ik ben internationaal georiënteerd, en vond het leuk om meer te weten over mijn roots: waar komen mijn voorouders vandaan? Ik heb me toen geen moment gerealiseerd dat ik daarmee ook in een database terecht zou komen, en daar connecties zou krijgen met mensen.

Een halfbroer?!

Tot ik het bericht kreeg dat ik een halfbroer zou hebben. Mijn eerst reactie was: wat een onzin, ik ben enig kind, hoe fout kan je zitten. Maar het liet me niet los. Ik vond online een foto van deze halfbroer: hij leek op mijn vader. Zou mijn vader een buitenechtelijk kind hebben? Wat moest ik hiermee? 

Uiteindelijk heb ik mijn vader ermee geconfronteerd. Hij zei van niks te weten. De dag erna belden mijn ouders: ‘we komen langs, we moeten je iets vertellen’.

In shock

Van het gesprek dat volgde, kan ik me slechts flarden herinneren. Ik wist wel dat mijn ouders veel moeite hebben gehad om mij te krijgen. Nu bleek dus dat mijn vader onvruchtbaar was en de arts had voorgesteld om een donor te gebruiken. Ik ben dus een donorkind. 

Ik was in shock. Mijn eerste reactie was: dit kán niet, ik líjk op mijn vader. Nooit, helemaal nooit heb ik gedacht dat hij dat niet was. 

Niet goed, wel begrip

Mijn ouders hebben niemand verteld over de donorconceptie. Ik denk dat dit gewoon hun waarheid werd. Ik geloof ze ook als ze zeggen dat dit echt zo voelt.

Dat ze het mij niet verteld hebben, is niet goed. Maar ik heb er wel begrip voor. Vanuit het ziekenhuis werd gezegd: voed het kind op alsof het je eigen kind is. Mijn ouders hebben vanuit de beste bedoelingen gehandeld. Dat neemt niet weg dat ik het wel eerder had willen weten. Ik ben een stabiel persoon, dus ik denk dat ik het ook goed eerder had aangekund. 

Het is oké zoals het is

In de periode na dit gesprek had ik veel te verwerken. Wat betekent het om donorkind te zijn? Maar ook: ik las alleen maar over donorkinderen die op zoek gingen, die in de knoop zaten met hun identiteit. Dat herkende ik niet. Was dat oké, of was ik iets voor mijzelf aan het ontkennen?

Het was heel fijn om te merken dat mijn halfbroer er net zo in stond. Hij wist al langer dat hij donorkind is, maar heeft net als ik geen behoefte om te gaan zoeken. Dat kan dus ook, dat het oké is zoals het is. 

Dat heb ik gemist in alles wat er op me af kwam. Dat de keuze voor berusting er ook is. Er was zelfs een hulpverlener die ooit tegen me zei: ‘ik weet zeker, jij gaat zoeken’. Maar niet iedereen heeft daar behoefte aan. 

Zelf de regie pakken

Natuurlijk is het ook pijnlijk en confronterend geweest. Het contact met de familie van mijn vader was altijd intensief. Ik vond altijd dat mijn nichtjes en ik op elkaar leken. Maar blijkbaar was ik dus geen bloedverwant van mijn opa en oma.

Je hele basis blijkt niet te kloppen. Niks blijkt te zijn wat het was en tegelijkertijd blijft alles hetzelfde. Ik heb er wel een tijd over gedaan om dat voor mezelf te verwerken. 

Ik was een soort speelbal van mijn gevoelens en de meningen van anderen die ik in de media vond. Daarom vind ik het ook belangrijk om mijn verhaal te delen. Ook dit geluid is er. 

Eerst moest ik er dagelijks aan denken, later werd het rustiger in mijn hoofd. Wat geholpen heeft is zelf de regie weer te pakken: dit is wat het is, dit is mijn verhaal en dit is voor nu oké. 

Iets voor jezelf houden

Ik ben ook heel erg voor een open gesprekscultuur, maar het is ook oké om iets voor jezelf te houden. Dat ik donorkind ben, weten alleen mijn ouders, mijn partner en een goede vriendin. Mijn nichten bijvoorbeeld, die weten het niet. Wat zou het toevoegen als ik het wel zou vertellen? Misschien vertellen we het op een dag, maar voor nu zie ik de meerwaarde nog niet zo.

Nog twee halfbroers en een halfzus

Ik heb me ook ingeschreven bij de Fiom KID DNA databank. Niet zozeer om te zoeken, maar wel om de deur open te zetten voor als iemand mij wat te vertellen heeft. Als de donor bijvoorbeeld iets zou ontdekken over een erfelijke ziekte. Dan ben ik in ieder geval te vinden.

Via deze databank ben ik ook in contact gekomen met een halfzus met wie ik een leuke klik heb. Zij vormt een leuk staartje van een verder pijnlijk proces. 

Via MyHeritage ben ik aan nog twee halfbroers gematched. Eén van hen wil graag contact en wil ook graag op zoek naar de donor. Ergens zit er een lichte nieuwsgierigheid naar wat hij gaat ontdekken. Aan de andere kant heb ik ook last van een loyaliteitsconflict dat ik naar mijn ouders voel. En ik denk ook: als ik weet wie de donor is, wat voegt dat voor mij eigenlijk toe? 

Een vader en een donor

Ik ben opgevoed en gevormd door mijn ouders. Ik ben voor een heel groot deel het product van mijn opvoeding. Ik herken me in mijn ouders, en mijn vader voelt echt mijn vader. 

De donor is dat voor mij niet. Zelfs de benaming ‘biologische vader’ voelt voor mij niet passend. Nee, er is iemand geweest die mensen wilde helpen. Iemand die open-minded was, met waarschijnlijk een goed hart. Ik ben hem dankbaar, dat hij mijn ouders heeft kunnen helpen. Laten we eerlijk zij: zonder hem was ik er niet geweest. Maar toch, het donorschap is slechts een klein onderdeel van wie ik ben. Voor nu is het goed zo."