Rosa: "Ik ben opgegroeid in een gezin met twee moeders en een broer. Mijn moeders zijn altijd heel open geweest. Ze vertelden dat ze zaadjes hadden gekocht, in een potje bij de Aldi. Een heel liefdevol verhaal. De eerste tien jaar hadden mijn broer en ik in dat verhaal dezelfde donor. Later kwam de toevoeging dat dat niet zo is.
Ik wilde wel altijd weten: wie is die vader dan? Ik dacht ook dat ik een vader miste. Maar als ik daar nu op terugkijk, denk ik dat dat meer kinderlijke nieuwsgierigheid was naar iets wat anderen wel hadden en jij niet, dan dat ik een vaderrol miste.
Mijn moeders zeiden: de donor is anoniem, we gaan er nooit achter komen wie het is. In de trein keek ik wel altijd om me heen, of ik mensen zag die op mij leken. Een vader, of halfbroers en -zussen. Ik was er dagelijks mee bezig.
Actief zoeken is begonnen toen ik in contact kwam met Stichting donorkind. ‘Actief zoeken’ betekende in eerste instantie: betrokken zijn bij wat er allemaal speelt. Ik ging in het bestuur, om dicht op het vuur te zitten.
Toen de Fiom KID-DNA databank kwam, heb ik me daar meteen gemeld. Ik was een van de eersten. Ik dacht echt: nu gaat er wat gebeuren. Maar het bleef stil, ik heb nooit wat gehoord. Dat was heel teleurstellend. En meer ‘actiefs’ kon ik niet doen.
In 2009 overleed mijn (niet biologische) moeder. In de periode daarna wilde ik even niks meer met mijn donorvader te maken hebben, ik wilde gewoon mijn moeder terug!
In 2017 vond het eerste donorkind haar vader via DNA- en stamboomonderzoek. Toen kon ook ik weer aan de slag. Met hulp van de donordetectives heb ik zo mijn vader gevonden.
Toen ik wist wie het was, heb hem een brief geschreven. Dat was heel spannend. Het duurde vier dagen voor ik een reactie kreeg. Dat waren de vier langste dagen van mijn leven.
Mijn vader reageerde heel positief. Hij was wel nieuwsgierig hoe ik hem had weten te vinden, het was toch anoniem? Maar hij had er altijd wel rekening mee gehouden dat hij iets zou horen van een donorkind. Hij zei: ‘je bent mijn dochter, dus je hoort erbij’.
De timing in mijn leven was alleen heel onhandig: ik woonde in het buitenland, en zat net in een scheiding. Dus dat was een heftige tijd.
Ik heb moeten wennen, toen hij in mijn leven kwam. Ik heb nooit een vader gehad. Hij had wel een dochter, in zijn eigen gezin en kon zijn ervaring met haar op mij projecteren. Voor mij was het allemaal heel nieuw.
Hij was heel open en liefdevol naar mij toe. Ik was zoekend, en wilde hem ook niet afwijzen of teleurstellen. Het was een proces van aftasten, hoe ga je met elkaar om? Dat heeft wel een paar jaar geduurd. Nu is het mooi in balans.
Zijn partner heeft altijd geweten van zijn donorschap. Zij zegt dat hij is opgebloeid sinds hij contact heeft met zijn donorkinderen.
Weten wie hij is, heeft rust gebracht. Al die jaren was ik actief op zoek naar herkenning bij anderen. Dat is niet meer. 36 jaar lang was mijn ene helft een vraagteken, een grijs gebied. En dat is nu helemaal ingekleurd, ook nog eens in hele mooie kleuren.
Het grappige is dat ik dacht dat ik heel erg op mijn moeder leek, maar ik lijk juist heel erg op mijn vader. Als ik naar foto’s van hem van vroeger kijk, is het eng hoe veel ik op hem lijk. Ook in karakter. Daarom is het denk ik zo leuk, omdat we heel erg hetzelfde zijn.
Ik heb via mijn donorvader een halfzus, uit zijn gezin. Met haar heb ik niet veel contact. Nadat mijn vader zich ook registreerde in de Fiom KID-DNA databank, vond ik daar nog een donorhalfzus. We verschillen maar 11 dagen in leeftijd. Toen ik haar voor het eerst zag, en in haar ogen keek, dacht ik: dat zijn gewoon mijn ogen! Dat was heel raar. Verder lijken we niet zo erg op elkaar. We hebben af en toe contact, en dat is goed zo. Veel meer halfbroers of -zussen zullen er niet bij komen want mijn vader heeft maar korte tijd gedoneerd.
Twee jaar geleden heb ik er nog wel een donorhalfbroertje bij gekregen, omdat mijn vader nog een keer donor is geweest voor een lesbisch stel. Dat is helemaal open, mijn vader is ook papa voor dit jongetje.
Mijn vader spreek ik elke dag. We zijn heel close. We hebben een appgroep waarin ook de moeders van mijn broertje zitten: we delen veel. Hij is ook echt een opa voor mijn kinderen. Ze zijn gek op elkaar. Mijn vader is echt een toevoeging aan mijn leven."
