Anke: "Ik heb altijd geweten dat mijn ouders er lang over gedaan hebben om kinderen te krijgen. Mijn jongere zusje is geadopteerd. Maar ik heb nooit enig vermoeden gehad dat ik een donorkind zou zijn.
Het was op een zondagochtend dat mijn ouders mij belden. Of ik thuis was. Dan wilden ze langskomen omdat ze me iets moesten vertellen. In het uur tussen dit telefoontje en hun komst schoot er van alles door mijn hoofd. Ook de gedachte dat mijn vader misschien mijn vader niet was…
En dat bleek inderdaad wat ze me wilden vertellen. Ondanks dat ik dit al bedacht had, schrok ik er toch nog van.
Mijn eerste reactie was: wat sneu voor mijn vader. Mijn ouders realiseerden zich dat ze mij wel met iets opzadelden. Ze gaven mij heel expliciet de ruimte: ik mocht boos zijn, bang, verdrietig. Ik mocht er met iedereen over praten. Alles mocht. Mijn eerste reactie was; het is goed zo. Ik heb een vader, en een goede band met hem. Ik ben niet opzoek naar een nieuwe vader.
Toch won na korte tijd de nieuwsgierigheid en veranderden mijn gevoelens. Ik ben ook boos geweest, verdrietig. Snapte niet waarom mijn ouders zo lang hebben gewacht met het vertellen van dit nieuws.
Het was een roerige tijd. Naast dit nieuws verhuisden we en kwam ons tweede kindje. Ik heb zelfs een stapje terug gedaan in mijn werk omdat het gewoon te veel werd.
Ik ben veel gaan lezen en een podcast (de Kwak Kwaakt) gaan luisteren. Ik ben lid geworden van de Facebookgroep van Stichting Donorkind. Ik heb m’n DNA laten opnemen in de Fiom KID-DNA databank. Toen ik daar geen matches had, heb ik me ook bij internationale DNA databanken geregistreerd. Ook daar had ik weinig succes, het waren maar hele kleine matches.
Uiteindelijk heb ik de hulp van Els Leijs ingeschakeld, zij raadde me aan toch nog een 23&Me test te doen. Niet geschoten is altijd mis dacht ik, maar ik verwachtte er niet veel van.
Tot de uitslag binnenkwam en ik, afgelopen oktober, een halfbroer gevonden bleek te hebben. Mijn halfbroer woont in Engeland en is half Engels en half Nederlands.
De tijd naar onze eerste ontmoeting toe en de ontmoeting vond ik zenuwslopend. Je wilt geen verwachtingen hebben, maar toch had ik die. Ik wilde graag iets opbouwen, maar was zo bang dat hij het na die ene ontmoeting wel welletjes zou vinden. De vanzelfsprekendheid is er niet als donorkind, en dat geeft een onzeker gevoel. Ik moest overgeven, zo spannend vond ik het. Heb op de terugweg alleen maar gehuild, er kwamen zoveel gevoelens naar boven.
Dat beseffen mensen niet. Veel mensen zeiden: ‘wat leuk dat je je halfbroer gevonden hebt!’. En dat is het natuurlijk ook, maar voor mijn gevoel begrepen ze niet hoe ingewikkeld het was. Hoeveel gevoelens erbij komen kijken en hoe ongelooflijk belangrijk het voor mij is, om iemand te vinden met wie je zoveel DNA deelt.
Inmiddels hebben mijn broertje en ik elkaar vier keer opgezocht, hebben we veel contact en kunnen het goed met elkaar vinden. Hij is een trotse oom van onze kinderen en we hebben best veel gelijkenissen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hem heb gevonden. De onzekerheid is weg en dat is heel fijn. Al blijft het soms onwennig, we zijn niet met elkaar opgegroeid en spreken niet dezelfde taal.
Ik weet helaas nog steeds niet wie mijn biologische vader is. Dat geeft onrust. Vooral op drukke plekken kijk ik veel om me heen. Of ik iemand zie die op mij en mijn broertje lijkt. Ik zou zo graag willen weten wie hij is, wat hij doet en waarin ik op hem lijk.
Ik ben zelf moeder en ik zie nu hoe sterk DNA is. Dat onze dochter zo veel op mij lijkt qua uiterlijk en interesses, en dat ons zoontje precies zijn vader is qua innerlijk. Ik zou graag de helft van mijn ontbrekende puzzelstukken willen vinden. Ik heb het gevoel dat ik mijzelf nu niet helemaal ken.
Daarom vind ik het ook zo belangrijk dat (wens)ouders zich bewust zijn van wat hun keuze op de langere termijn betekent. Elk kind heeft het recht om te weten wie zijn biologische ouders zijn. Gelukkig mag er in Nederland nu niet meer anoniem gedoneerd worden, maar hoor je veel verhalen over bijvoorbeeld Deense donoren.
Als je kiest voor een donorkind, kies je ook voor een kind waarvan je, zoals in mijn geval, niet weet van wie 50% af komt. Ik werd opgezadeld met veel vragen. Ik had het graag eerder willen weten. Als ik het bijvoorbeeld als kind al had geweten, was het misschien nooit zo’n life-changing ding geworden.
Ik hoop heel erg dat donoren die anoniem hebben gedoneerd zich gaan registreren. Net als ik zoeken namelijk veel donorkinderen geen “nieuwe vader”, maar de helft van onze identiteit."
