Dymphie: "Ik ben enig kind en opgegroeid bij mijn moeder en vader, tot zij gingen scheiden toen ik 10 jaar was. Daarna woonde ik met mijn moeder. Na de scheiding was het contact met mijn vader heel wisselend.
Ik heb altijd wel twijfels gehad omdat ik nooit echt een goede band had met mijn papa. Ik leek veel meer op mijn moeder, en had niks met hem. Toen ik 8 of 9 was heb ik wel eens gevraagd: is hij mijn papa wel, of ben ik geadopteerd?
Vorig jaar besloot ik na 4 jaar geen contact met mijn vader, om er toch nog een keer energie in te steken. Ik ben naar hem toe gegaan, we hebben wat gepraat. Mijn vader heeft allerlei kwalen, en ik vroeg hem of die erfelijk zijn. Daarop zei hij: ‘maar je weet toch wel dat je helemaal niet van mij afstamt?’.
Nee, dat wist ik niet. Ik wist dat ik via IVF verwekt was, maar wel met zijn zaad.
Mijn moeder kwam me na het bezoek aan mijn vader ophalen. In de auto heb ik haar meteen gevraagd: klopt het dat ik niet van hem ben? Zij heeft de auto aan de kant van de weg gezet, en verteld dat zij moeilijk kinderen konden krijgen en dat er uiteindelijk een donor is gebruikt.
Ze had het niet eerder verteld omdat zij aan mijn papa had beloofd: het is ons geheim. Aan die belofte heeft zij zich gehouden, ook na de scheiding.
Op het moment dat ik het van mijn vader hoorde, dacht ik: dat kan niet kloppen. Toen ik daarna van mijn moeder hoorde dat het echt zo was, dacht ik: maar waar kom ik dan vandaan? Ik was verdrietig en boos dat ze het me nooit verteld hadden. Maar er vielen ook dingen op z’n plek. Nu begreep ik waarom ik me altijd een beetje vreemd had gevoeld aan papa’s kant van de familie.
Ik wist meteen dat ik wilde weten wie de donor is. Weer thuis heb ik op de website van Fiom gekeken wat ik allemaal kon doen om hem te vinden. In december heb ik me aangemeld bij de Fiom KID DNA-databank. In februari kreeg ik een mail van een medewerkster van Fiom, dat ze me de dag erna wilde bellen.
Ik wilde niet wachten tot de volgende dag, en heb meteen zelf gebeld. Ze hadden mijn donorvader gevonden en ik had negen halfbroers en -zussen. (Inmiddels zijn het er zestien)
Ik was heel blij dat hij gevonden was, en heel benieuwd. Ik wilde iedereen ontmoeten! De mevrouw van Fiom zei dat ik er nog maar even over na moest denken. Maar ik hoefde daar helemaal niet over na te denken: ik heb altijd een broertje of zusje willen hebben, en nu kreeg ik er negen!
Mijn donorvader heb ik in maart ontmoet bij Fiom. Dat was een begeleide ontmoeting, iemand van Fiom was erbij. We hebben kennisgemaakt en zijn samen op de foto gegaan. Ik had verwacht herkenning te zien, mijn wipneus bijvoorbeeld, die moest wel van hem komen. Maar bij binnenkomst zag ik niks wat op mij leek.
In de loop van het gesprek ontdekte ik wel een paar dingen: zo zit hij net als ik met z’n handen te friemelen, en ook qua karakter zie ik nu waar dingen vandaan komen.
Mijn broers en zussen heb ik een maand daarna ontmoet, ook bij Fiom. Dat was een groepsontmoeting met zeven, acht mensen. Toen zag ik meer gelijkenissen. Ik zag mijn wipneus terug, en we bleken dezelfde interesse te hebben qua werk.
We hebben nog wel contact met elkaar, maar niet heel regelmatig. Ik zou hen best vaker willen zien. Dat komt waarschijnlijk ook doordat ik als enig kind ben opgegroeid. Ik heb zo naar een broertje of een zusje verlangd!
Er zullen nog meer halfbroers en -zussen bij komen, want de donor heeft een langere periode gedoneerd. Ik zou het leuk vinden om met een broer of zus een hechtere band te krijgen. Daarin ben ik nu een beetje teleurgesteld.
Na die eerste ontmoeting heb ik nog een paar keer met mijn donorvader afgesproken. Dat was fijn en ongedwongen. Ik hoop dat we een goed contact blijven houden.
Ik ben blij dat ik weet dat ik donorkind ben. Ik voel me minder vreemd, ik weet nu dat ik echt op iemand lijk, en niet de vreemde eend in de familie ben.
In de band met mijn opvoedouders is niet veel veranderd. Met mijn moeder heb ik altijd een goede band gehad. Het was wel even lastig toen ik het hoorde: hoe had ze dit zo lang geheim kunnen houden? Maar nu voel ik me wel echt weer gesteund door haar. Ik weet nog niet goed wat ik met het contact met mijn opvoedvader moet."
