Jeanet kreeg twee kinderen met hulp van een donor

"Mijn man en ik wilden graag kinderen. Toen zwanger worden niet lukte, kwamen we in de medische molen terecht. De conclusie was dat mijn man slecht zaad had. We hebben vijf IVF/ICSI pogingen gedaan, zonder resultaat. Dat was het moment waarop de arts ons wees op de mogelijkheid van donorconceptie.

Samen kiezen voor donorconceptie

Het heeft even geduurd voor we daar samen ‘ja’ tegen konden zeggen. Mijn man was in eerste instantie niet heel enthousiast, hij had een voorkeur voor adoptie. Voor mij lag dat anders, ik wilde heel graag zwanger worden. Ik heb toen gezegd: ‘ik heb vijf heftige behandelingen ondergaan om er alles aan te doen een gezamenlijk biologisch kind te krijgen. Dat is jammer genoeg niet gelukt. Nu vraag ik een inspanning van jou om mij die zwangerschap te gunnen, en een kind te krijgen dat in ieder geval voor de helft biologisch van ons is.’

Ik wilde heel graag een identificeerbare donor, dat kon toen ook al. Omdat ik mij zo goed voor kon stellen dat een kind wil weten wie zijn of haar biologische vader is. Of niet, maar dan is dat zijn of haar eigen keuze. Voor mijn man voelde dat eng, hij wilde liever een anonieme donor. En hij wilde ook dat we het nooit zouden vertellen.

Een identificeerbare of een anonieme donor?

Bij de arts in de kliniek bleek dat een identificeerbare donor niet aan de orde was, want wij waren een man/vrouw stel. De identificeerbare donoren waren alleen voor vrouw/vrouw stellen. Ik had weinig keus.

Ik ben meerdere keren geïnsemineerd met sperma van een anonieme donor, maar raakte niet zwanger. Die anonieme donor klopte ook zo niet met mijn gevoel. Toen ben ik op mijn strepen gaan staan: ik wilde een identificeerbare donor! Vooruit dan maar. Bij de eerste poging met deze donor raakte ik zwanger.

Een eerste poging om te vertellen

Vier jaar na de geboorte van onze zoon overleed mijn man. In de periode daarna heb ik mijn zoon iets proberen te vertellen, over kinderen krijgen op een andere manier, en een zaadje van een donor. Hij was natuurlijk veel te jong, dat landde niet. Omdat verder niemand in onze familie- en vriendenkring wist van de donorconceptie, heb ik het er verder bij gelaten. 

Ik hoopte een nieuwe partner te vinden. Voor mezelf, maar ook om nog een kind mee te krijgen. Ik wilde graag een groter gezin. Dat lukte niet erg. Tot ik me bedacht dat er sperma voor ons gereserveerd was bij de kliniek. Dat hadden we laten doen omdat we zeker wisten meer kinderen te willen.

Het had wel wat voeten in aarde, maar uiteindelijk kon ik daar gebruik van maken. Als alleenstaande vrouw dit keer. Ik raakte zwanger. Net op dat moment was zich een prille relatie aan het vormen met een leuke man. De buitenwereld wist niet beter dan dat hij de vader van mijn tweede zoon was.

Noodzaak om te vertellen

We zijn een paar jaar samen geweest. Nadat we uit elkaar waren, is het contact tussen mijn jongste zoon en hem gewoon gebleven. Toen hij met een nieuwe vriendin kinderen kreeg, vond hij het steeds lastiger worden dat anderen dachten dat hij ook de biologische vader van mijn jongste zoon was. Daar moest iets mee. Ik moest het vertellen.

Ik zag er tegenop. Stelde het steeds weer even uit. Iedere keer is er wel een reden waarom een moment toch niet het juiste moment is. Uiteindelijk besloot ik het tijdens een vakantie tegen de jongens te zeggen. Ik weet niet of dat handig was, ze konden natuurlijk geen kant op. Niet even bij vrienden langs met dit heftige nieuws.

Volle broers in plaats van halfbroers

Ik vond het lastig, en was heel zenuwachtig. Hoe doe je zoiets? Niemand wist ervan, dus ik kon met niemand overleggen. Ik heb verteld over zaadjes via het ziekenhuis. Het was wel moeilijk, beide jongens verloren op een bepaalde manier hun vader. Voor de oudste was dat meer een idee, hij heeft zijn vader natuurlijk nooit echt gekend. Voor de jongste was het een stuk ingrijpender. Wat ze ervoor terugkregen was dat ze volle broers zijn, terwijl ze altijd dachten halfbroers te zijn. Dat hebben ze ook als een cadeau ervaren.

Ondanks dat ik het moment spannend vond, en er tegenop had gezien, was het niet zo dat er een last van me afviel. Ik had dit altijd al willen doen, altijd het idee gehad dat mijn kinderen mochten weten hoe het gegaan was. Alleen het moment om dat te doen, dat stelde ik steeds weer uit.

Ik was ook altijd alert geweest op KID ouders en kinderen. Mijn jongste zat in de klas bij een kind met een donorvader, mijn oudste had een vriend met twee moeders. En zo waren er meer verhalen. Daar sprak ik uitgebreid over met mijn kinderen. Dat deed ik bewust, om mezelf een beetje voor te bereiden.

Wie is de donorvader van de jongens?

Inmiddels zijn we een paar jaar verder. De oudste wilde graag weten wie zijn donorvader is. Na een hoop gedoe en DNA testen is gebleken dat de man die geregistreerd staat als zijn donor, dat niet is. Wel zijn de jongens in contact met een inmiddels flink aantal halfbroers en -zussen, en ik met een aantal van hun ouders. Dit verhaal is nog niet klaar, we gaan door tot we de identiteit van de donor kennen en alle betrokken organisaties op z’n minst hun excuses maken over de administratieve chaos."