Kim: “Om samen met mijn vrouw kinderen te kunnen krijgen, hadden we hulp van een spermadonor nodig. Daarvoor zijn we naar een Nederlandse spermabank gegaan. We waren en zijn heel dankbaar voor de hulp van deze donor. We realiseerden ons dat andere wensouders ook hulp kunnen gebruiken. Daarom was ons plan dat mijn vrouw de kinderen zou dragen, en dat ik eicellen zou doneren.
Het liep anders: we zijn allebei zwanger geweest. Maar het idee om eicellen te willen doneren bleef.
Drie maanden na mijn bevalling ben ik wat op onderzoek gegaan, googelen op eiceldonatie. Via Freya ben ik op een forum voor wensouders terechtgekomen. Ik heb een berichtje geplaatst waarin ik schreef dat ik eicellen wilde doneren. Heel naïef, met het idee: ik zie wel wat ervan komt.
Binnen twee dagen had ik meer dan vijftig reacties! Ik heb het bericht toen snel weer verwijderd.
Eén van de eerst reacties sprak me aan. Een kort bericht van een wensmoeder die op onderzoek was. Het was een bericht dat ik zelf ook had kunnen versturen in haar situatie. Heel anders dan de directe berichten van wensouders die meteen hun hele hebben en houden op tafel gooiden. Zo ver was ik nog helemaal niet.
Ik heb iedereen een standaard reactie gestuurd en ben met deze wensmoeder gaan kennismaken. Eerst online, later hebben we elkaar ook ontmoet. Zij, haar man, mijn vrouw en ik. We zaten aardig op één lijn in hoe we het voor ons zagen.
Ik had niet echt nagedacht over ‘criteria’ waaraan wensouders zouden moeten voldoen. Gaandeweg ontdekte ik dat ik het belangrijk vond dat zij een beetje in het leven staan zoals ikzelf. Met deze wensouders sloot dat goed aan. Ik wist wel dat ik geen actieve rol wilde in het leven van het kind. Het kind mag weten wie ik ben, en als het vragen heeft, dan ben ik natuurlijk beschikbaar.
Tijdens een gesprek bij ons thuis, hebben we de knoop doorgehakt om er met elkaar voor te gaan. Dat was ongeveer een jaar na ons eerste contact.
We hebben gekozen voor een ziekenhuis bij mij in de buurt: ik zou er regelmatig heen moeten, en met twee kleine kinderen thuis, was dit voor mij het meest praktisch. De wensouders gingen daarin mee.
Het was nog even spannend of er bij mij wel genoeg eicellen geoogst konden worden. Uiteindelijk waren het er acht, die alle acht bevrucht zijn en bruikbaar waren. Een mooie opbrengst. Ik was blij dat het gelukt was.
Na een aantal terugplaatsingen was de wensmoeder zwanger. Het contact gedurende haar zwangerschap verliep eigenlijk heel organisch – we hadden er niet iets over afgesproken. Toen haar zoon geboren was, vroeg ze mij of ik een foto wilde. Dat wilde ik wel. Sindsdien hebben we af en toe contact, en stuurt ze mij een foto.
We begonnen met een ei, maar het ging natuurlijk om het kuikentje! Het beeld van een eendje was een beetje ons gezamenlijke symbool voor dit hele traject geworden. Dat er op het geboortekaartje een eendje stond, vond ik heel passend. Ons verhaal was rond.
Er waren nog een paar embryo’s over. Toen zij voor een tweede kind wilden gaan, moest ik opnieuw toestemming geven. Dat was geen probleem.
Uit het laatste embryo is hun tweede kind geboren. Met deze tweede zwangerschap was ik minder bezig. Na de geboorte bleek dat de baby een aandoening had. De kinderarts heeft contact met mij gezocht, en uiteraard heb ik bloed gegeven voor nader onderzoek. Er bleek niets genetisch aan de hand, het was pure pech. Gelukkig is het kind inmiddels helemaal gezond verklaard.
Familie en vrienden weten dat ik eicellen heb gedoneerd. Voor de meeste van hen is het een soort ver van hun bed show. Soms vraagt iemand hoe het met de kinderen in het wensgezin gaat, zeker na de moeilijke start van de jongste.
Mijn leidinggevende op het werk keek heel vreemd op toen ik hem vertelde dat ik een IVF-behandeling moest ondergaan omdat ik eicellen ging doneren. Ik heb aangeboden er wat meer over te vertellen, maar hij gaf aan dat hij er niets over hoefde te weten. Dat vind ik dan ook wel prima.
Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te doen. Eiceldonatie is naar mijn idee een ondergeschoven kindje, er zijn weinig verhalen bekend. Ik had graag meer ervaringsverhalen gehoord en gelezen toen ik ermee bezig was. Ik was bijvoorbeeld niet op de hoogte dat er eicelbanken bestonden. Al weet ik niet of ik daar heen was gegaan. Ik vind het toch wel heel prettig om de wensouders ontmoet te hebben. Voor onze eigen kinderen vind ik het nu soms ook een gemis dat we geen bekende donor hebben.
Ik ben er echt niet naïef ingestapt, maar heb me toch niet gerealiseerd dat een IVF-traject pittig is. Dat het zo ontwrichtend kan zijn voor je hormoonhuishouding. Als het tweede kind voor de wensouders niet gelukt was met de beschikbare embryo’s weet ik niet of ik nog een keer had willen doneren.
Ik had ook graag meer willen weten over wat je met wensouders moet bespreken, welke vragen je elkaar stelt.
Ik heb gezien hoe ingewikkeld eiceldonatie voor de wensmoeder kan zijn. Zij rouwt over iets wat zij zelf niet kan, ze moet zich openstellen voor een heel behandeltraject én er wordt een derde persoon bij gehaald. Dat is ingrijpend.
Los van het ene gesprek met de maatschappelijk werker ging het in het ziekenhuis vooral over de ‘technische kant’, de kwaliteit van mijn eicellen, de kwaliteit van het sperma van de wensvader. Terwijl zij het allemaal moet ondergaan en al zo onzeker is over haar lijf. Daar was weinig aandacht voor.
De kosten voor het hele traject zijn door de wensouders betaald. Een onkostenvergoeding hoefde ik niet. Omdat zij toch iets wilden doen, hebben ze ons een weekendje weg gegeven. Dat vond ik eigenlijk een prima vorm van bedanken.
De twee kinderen in het gezin van de wensouders zijn genetisch verwant met het kind dat ik gebaard heb. Ze lijken ook heel erg op mijn zoon. Mijn beide kinderen weten dat ik eicellen gedoneerd heb. Zij hebben niet alleen halfbroers en -zussen via hun donorvader, mijn biologische zoon heeft ook nog deze twee halfbroertjes die uit mijn eicellen geboren zijn. Hij is net zoveel aan hen verwant als aan zijn broer in ons eigen gezin.
De jongens weten ervan, we praten er thuis open over. Misschien is het ook niet zo gek dat ze elkaar een keer gaan ontmoeten. We hebben niet echt een plan, we gaan organisch ervaren hoe het zich ontwikkelt.”
