Frits: “In 1975 werd ik door een collega benaderd. Hij was spermadonor in het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis waar zijn vrouw werkte. Hij vroeg of ik daar ook voor voelde. Die vraag kwam voor mij totaal onverwacht. Mijn eerste reactie was positief, maar ik wilde dit eerst met mijn vrouw overleggen.
Mijn vrouw en ik hebben erover gesproken en kwamen tot de conclusie dat het mooi zou zijn om mijn sperma beschikbaar te stellen aan vrouwen die graag een kind willen krijgen. Ik ben ook orgaandonor, mensen willen helpen, dat zit gewoon in me.
Bovendien kenden we in onze kennissenkring mensen die geen kinderen konden krijgen, en we wisten hoe verdrietig dat kon zijn. Wij hadden zelf twee dochters die toen vijf en zeven jaar oud waren, waar we ontzettend blij mee waren. Daarom besloten wij dat ik als donor andere vrouwen zou helpen om ook moeder te worden.
Ik heb mijn collega laten weten dat mijn vrouw en ik tot een positief besluit waren gekomen, en dat ik donor wilde worden. Omdat het bedrijf waar we toen werkten failliet ging, heb ik deze collega daarna nooit meer gesproken.
In het ziekenhuis werd ik gescreend: leeftijd, kleur haar, lengte, gewicht, bloedgroep, geloof. Sperma doneren ging toen anoniem, daar is verder ook niet over gesproken.
In de jaren daarna ben ik ongeveer negen keer opgeroepen om te doneren. Ik kreeg dan een telefoontje of ik kon komen. Ik herinner me dat ik in het ziekenhuis langs de wachtkamer van de afdeling gynaecologie kwam, en dan dacht: misschien zit daar nu wel een vrouw te wachten die straks met mijn sperma geïnsemineerd gaat worden.
In een klein kamertje kon ik mijn sperma produceren in een nog kleiner glazen potje. Om op gang te komen, lag er wat erotische lectuur. Of ik dat fijn vond laat ik in het midden.
Ik vond het maar een koude bedoening daar in het ziekenhuis. Dat verbaasde me en was ook de reden dat ik na een tijd niet meer wilde. Ik werd ook niet meer opgeroepen. Ik weet niet of er uit mijn donaties kinderen zijn geboren, daar heb ik nooit naar gevraagd.
Vele jaren zijn voorbij gegaan, waarin ik er niet veel aan dacht. Ik had anoniem gedoneerd en wist verder van niets. Ook de ontvangende wensouders wisten niets van de donor. Dat was hoe het gegaan was.
Toen er steeds vaker televisie uitzendingen kwamen waarin volwassen kinderen op zoek waren naar hun biologische ouders, raakte me dat wel. Ik kreeg er een bepaald gevoel bij en sprak daar ook met mijn vrouw over.
In 2011, ik was toen 65 jaar, kwam mijn eigen leven op z’n kop te staan: ik werd door een nicht gevraagd om naar haar moeder te komen. Zij lag op sterven en wilde mij nog iets vertellen. Ik kreeg te horen dat mijn moeder een korte relatie had gehad met een Oostenrijkse militair. Dat was in mei 1945, mijn moeder was toen 18 jaar oud. Negen maanden later werd ik geboren.
Dit was zo’n heftige boodschap. De man die ik gekend heb als mijn eigen vader bleek dat niet te zijn. Hij was tien jaar daarvoor al overleden. Mijn moeder leed aan dementie, dus ook met haar kon ik er niet meer over spreken. Dat had ik wel heel graag gewild.
Ik heb het er heel moeilijk mee gehad. Het heeft me jaren gekost om dit een beetje te verwerken.
Omdat ik meer wilde weten, ben ik met oudere familieleden gaan praten. Bijna iedereen bleek op de hoogte, ik was het geheim van de familie en zelf wist ik al die tijd van niks. Ik heb ook nooit iets gemerkt of een gevoel gehad dat er iets niet klopte. Mijn vader die niet mijn ‘echte’ vader bleek, heeft mij geaccepteerd en grootgebracht. Maar de pijn dat ik ergens nog een biologische vader heb die ik niet ken, zal nooit meer weggaan. Ik had dit liever niet willen weten.
In deze periode moest ik ook vaak denken aan het feit dat ik spermadonor was in de jaren zeventig. En dat er mogelijk kinderen zijn, die niet weten dat ik hun biologische vader ben. Ik heb mij toen aangemeld bij de Fiom KID DNA-databank. Op dat moment hebben mijn vrouw en ik ook onze kinderen verteld dat ik spermadonor geweest ben. We vonden het belangrijk dat zij daarvan op de hoogte zijn. Zij vonden het bijzonder, maar zijn er verder niet veel mee bezig. Zij hebben hun eigen levens, met partner en kinderen.
Tot op heden zijn er geen matches, maar het zou zomaar kunnen dat er ergens in Nederland een nu ongeveer 49-jarige man of vrouw rondloopt die (nog) niet weet wie zijn of haar biologische vader is.
Dat er nog geen matches zijn vind ik op zich niet erg. Maar ik merk wel dat als ik weer zo’n programma op televisie zie, dat er toch een stukje verlangen is.
Vanuit mijn eigen ervaring is het ook een ingewikkeld dilemma: ik had liever niet willen weten dat de vader die mij opgevoed heeft, niet mijn biologische vader is. Dat kan ook gelden voor één van mijn donorkinderen, dat je blij kunt zijn met hoe het is en het zo wilt houden.
Tegelijkertijd zie ik zoveel leed onder donorkinderen die niet weten wie de donor is en dat wel heel graag willen weten. Daarom zou ik in ieder geval andere donoren uit de tijd van anoniem doneren willen oproepen: zorg ervoor dat je vindbaar bent voor je donornakomelingen. Tegen ouders zou ik willen zeggen: vertel je kind dat het donorkind is, maar doe dat wel uiterlijk in de puberteit.
En spermadonor worden? Als ik jonger was, zou ik het zo weer doen.”
Bent u in het verleden ook spermadonor geweest? Lees dan verder:
