Corinne: "In 2016 viel het besluit dat we graag een kindje wilden. Na een jaar was ik nog niet zwanger. Ik had al zo’n voorgevoel dat het wel eens moeilijk kon worden. Via de huisarts kwamen we in het ziekenhuis terecht. Daar liet onderzoek zien dat de kwaliteit van het sperma van mijn man zo slecht was dat de kans op een zwangerschap nihil was.
Een jaar later bleek zijn spermakwaliteit verbeterd. Twee ICSI pogingen die we gedaan hebben waren niet succesvol. Dat lag niet aan zijn sperma maar aan mijn eicellen: de eerste keer rijpten er vijf en werd er geen een bevrucht. De tweede keer was er maar één eicel, die ook nog eens niet rijp was. De arts gaf ons mee dat een eiceldonor eventueel ook een optie zou kunnen zijn om over na te denken.
Ik had nooit gedacht dat ik zo ver zou gaan dat ik eiceldonatie serieus zou overwegen. Ik moest denken aan een vriendin die een paar jaar eerder een vruchtbaarheidstraject doorlopen had, en bij wie ik dacht: zo ver zou ik nooit gaan. Dat ging ‘maar’ over IVF. Inmiddels had ik al twee ICSI-pogingen achter de rug en nu dacht ik dus na over de hulp van een eiceldonor.
In de gesprekken die ik met mijn man over de optie van eiceldonatie had, zei hij dat hij ervoor open stond maar de definitieve keuze aan mij zou laten. Hij zei ook dat hij niet wist of hij zelf een spermadonor zou willen, als dat aan de orde geweest zou zijn. Wel had hij één voorwaarde als we een poging zouden doen zwanger te worden met een eiceldonor: hij wilde geen anonieme donor, hij wilde dat onze kinderen hun biologische achtergrond zouden weten. Daar had ik zelf nog helemaal niet over nagedacht.
Een vriendin had aangegeven dat ze eventueel zou willen helpen omdat haar zwangerschap heel makkelijk ging. Maar ik merkte dat dat voor mij te dichtbij kwam. Als we een donor zouden zoeken had het mijn voorkeur iemand te zoeken die iets verder van ons af zou staan.
Na er lang over nagedacht te hebben, besloten we tijdens een vakantie om een oproepje te plaatsen in een Facebookgroep voor eiceldonatie. Het was het proberen waard. De eerste vrouw die reageerde haakte al snel weer af omdat haar man er eigenlijk niet helemaal achter stond. Met de tweede vrouw leek er een klik en spraken we af: zij en haar man, mijn man en ik. Deze ontmoeting voelde heel goed en het was erg gezellig.
Zij hadden twee dochters gekregen en ook ervaring met medische trajecten. Ze wisten uit ervaring hoe heftig zo’n traject kan zijn. Daarom had zij de wens om nu een ander stel te helpen met hun kinderwens: ze wilde graag eiceldonor worden voor iemand met wie ze ook contact zou kunnen houden. We zaten meteen al heel erg op één lijn.
Vrij snel na deze eerste ontmoeting hebben we het traject in het ziekenhuis in gang gezet. Er volgden medische onderzoeken en gesprekken met een arts en psycholoog. Die gesprekken – de ene keer apart, de andere keer met z’n vieren – waren waardevol. Door deze gedeelde ervaringen leerden we het stel steeds beter kennen, en bleken we ook goed samen te kunnen lachen. Ik heb het hele traject met hen als zeer liefdevol ervaren.
Na de gesprekken en onderzoeken in het ziekenhuis mochten we door. De eiceldonor startte met een hormoonbehandeling. Mijn cyclus moest op die van haar afgestemd worden, dus ik kreeg ook medicatie. Ik mocht aanwezig zijn bij de eicelpunctie, samen met haar man. Dat was een heel bijzondere en waardevolle ervaring. Er werden 18 eicellen ‘geoogst’, een enorm mooie opbrengst. Voor mij voelde het zo fijn dat ik alle onzekerheid die ik in eerdere behandelingen over mijn eitjes had, los kon laten. Mijn baarmoeder was nooit een probleem geweest, dus het voelde echt als teamwork.
Van de 18 eicellen zijn er 12 bevrucht, van die 12 waren er 9 van goede kwaliteit. Toen is er een embryo in mijn baarmoeder geplaatst en zijn de overige 8 ingevroren in het ziekenhuis. Die eerste poging was meteen raak: ik was zwanger! Onze donor was de eerste die we op de hoogte brachten. De zwangerschap ging voorspoedig en ik kreeg het vertrouwen in mijn lijf weer terug. Onze donor bleef ook betrokken. We hadden regelmatig contact en het voelde allemaal erg goed.
In juni 2020 is onze zoon geboren. Twee weken na zijn geboorte is de eiceldonor met haar gezin op kraamvisite geweest. Als één van de eersten, het was corona-tijd dus veel bezoek zat er sowieso niet in. Dat bezoek was best een beetje spannend. Maar ook fijn. Het voelde vertrouwd en we waren erg dankbaar: zij heeft het mogelijk gemaakt dat wij dit kind hebben gekregen.
Twee jaar later hadden wij de wens voor een tweede kindje. Omdat we nog 8 ingevroren embryo’s hadden, wilden we het opnieuw gaan proberen. We voelden ons vrij in deze beslissing. We hebben de donor wel laten weten dat we voor een tweede kindje gingen. Zij en haar man vonden dit ook een heel mooi idee. Het kostte enkele pogingen. Gelukkig was het bij de vierde terugplaatsing raak. Als het met de resterende embryo’s niet gelukt zou zijn, dan hadden we ons daarbij neergelegd. Vorige maand is onze tweede zoon geboren.
Onze eiceldonor en haar man hebben twee dochters. Ergens vind ik het wel mooi dat wij twee jongens hebben. Dat is echt anders dan hun meiden. Onze zoons lijken ook erg op hun vader, hoewel ik in onze oudste ook zeker iets van haar dochters terugzie. En dat vind ik ook wel heel mooi.
We hebben zo’n 3 à 4 keer contact per jaar. Onze oudste zoon heeft echt een klik met hun dochters, meer dan je ‘zomaar’ zou hebben. Ze hebben dezelfde humor. Hij heeft ook al een keer bij het donorgezin gelogeerd. We hopen dat het contact zo goed blijft en de goeie band zich verder ontwikkelt.
Ik wil er naar mijn zoons niet echt ‘een ding’ van maken, maar ik merk ook dat we er zelf nog in moeten groeien, en wennen aan het praten over hun ontstaansgeschiedenis.
We zoeken nog naar de woorden die ons passen. Dit is een gezamenlijk proces. Het donorgezin heeft het hun kinderen nog niet verteld. Ze wachten daarin een beetje op ons en wij zijn nog maar net begonnen omdat onze zoons nog zo jong zijn.
Voor mij is het belangrijk om hier open over te kunnen praten, omdat ik van huis uit niet geleerd heb om het over complexe privézaken te hebben. Dit wil ik doorbreken. Daarom is het voor mij waardevol om dit verhaal te delen. Ik vind het juist iets om trots op te zijn en hoop dat mijn verhaal bijdraagt aan het doorbreken van een taboe. Ik hoop ook andere stellen die worstelen met dit onderwerp te inspireren."
Heb jij een eiceldonor nodig om je kinderwens te kunnen realiseren? Of overweeg je om eiceldonor te worden? Lees dan verder:
